اشعار

وجـود، ثـانـیه ثـانـیه در تو فـانـی شد            طـلـیعـۀ غـزلی صـاحـب‌الـزمـانی شد

بـرای دیـدنت ای آفـتـاب در پـس ابـر            قـنوت پنجـره‌ها غـرق ندبه‌خوانی شد

ای غـروب جمعه مولایم چه شد؟            یـوسـف گـم گـشـته آقـایم چه شد؟

بار دیگر جـمعـه آمـد یـار نیـست            تـشـنه‌ام سرگـشـته سقـایم چه شد؟

مـولای‌ من‌ ای‌ از تـبـار آب‌ و بـاران            روح‌ لـطـیف‌ سـبز هر فـصل‌ بهـاران‌

در الـتهـاب‌ لحـظـه‌هـای‌ بی‌ تو بـودن‌            هـمچـون‌ یتـیـمانـیـم‌، سر در گـریـبان‌

مـانـدیـم ز دیـدار تو آواره و حـیـران            ای عشق خدایی همه ای چشمۀ جوشان!

چشمان شقایق همه در راه تو مانده است            ای شور غزل در نفـس سـبز بهـاران

به انتظار تو هر روز و شام می‌مانیم            و قـصّه غـم هجـرت مدام می‌خـوانیم

برای دیـدن روی مه تو جـان جـهـان            به چارسوی زمین اسب شوق می‌رانیم

کسی می‌آید از یک راه دور آهسته آهسته           شبی هم می‌کند زینجا عبور آهسته آهسته

غبار غربت از رخسار غمگین دور می‌سازد           و ما را می‌کند غرق سرور آهسته آهسته

عـاقـبت چـشـم گـدا لایـقِ دیـدار نـشد            جز غم دوریِ تان حـاصلِ بیـمار نشد

سحـری از طرفِ کوچۀ ما بگـذشتی            حـیف این دیـدۀ مـاتـم زده بـیدار نشد

گاهی نسـیـم می‌شوی و زود می‌رسی            گـاهی به شکـل رایحـۀ عـود می‌رسی

گاهی به نیمه‌های شب است و نیاز ما            با یک سـبد سـتـارۀ مـوعـود می‌رسی

چه غصه‌ها که نخوردم برای غیبت تو            چه گریه‌ها که نکردم برای غربت تو

یـتــیـم زاده و آواره‌ایـم، در بـه دریــم            بگـو چـگـونه بـیـائـیـم در کـفالـت تو؟

امـشب دلـم گـرفـتـه و دارم هـوای تو            تا این که لحظه‌ای بنهم سر به پای تو

آن قـدر از حجـاب و گنه پُـر شده دلـم            دیگـر کجـا کـنـد دل سنـگـم هـوای تو

آن جمعه‌ای که روز ظهور تو می‌شود            دل‌هـای مـا سـراچـۀ نـور تـو مـی‌شـود

گـرد و غــبـار جـادۀ دل را گـرفــتـه‌ام            روزی دلـم مـسـیـر عـبـور تو می‌شـود

قبل هجران تو آقا ما به هجران رفته‌ایم           خود سرانه کو به کو دنبال شیطان رفته‌ایم

یک هزار و سیصد و چندی است غیبت خورده‌ایم           تو تماماً حاضری و ما به هجران رفته‌ایم

رفـیق حـادثـه‌هـایی به رنگ تقـدیـری            اسـیـر ثـانـیـه‌هـایی شـبـیـه زنـجـیـری

در این رسـانـۀ دنـیـا مـیان بـرفـک‌هـا            نه مانده از تو صدایی نه مانده تصویری

یعـقوب نداری که به این هجـر بسوزد            حق داری که از غیبت خود باز نگردی

ای یوسف گمگشته کسی منتظرت نیست            با کـلـبۀ احـزان خـودت باز چه کردی

چـشم‌ها پرسـش بی‌پـاسخ حـیـرانی‌ها            دست‌هـا تـشـنـهٔ تـقـسـیـم فـراوانـی‌هـا

با گل زخـم، سر راه تو آذین بـسـتـیم            داغ‌هـای دل مـا جـای چــراغـانـی‌هـا

بهار، موسمِ احساس و عشق و شیدایی            بهار، فصلِ گل و سبزه است و زیبایی

امیـد، هـاتـفِ غـیـبـی به ما دهـد مـژده            بهـارِ ما، گـلِ نـرگـس تـویی و می‌آیـی

و باز افسوس فروردین نشد اسفندها با تو            بیـا تا وا شود دل‌های ما از بنـدها با تو

زمانش می‌رسد جایِ غم و اندوه‌ها داریم            فـقـط لبـخـند‌ها لبـخـنـدها لبخـنـدها با تو

«بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران»            در انـتــظـار روی مـاه تـوأم کـمـاکـان

حتی اگر که مُردم، یک دم بیا سراغـم            «کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران»

چه اشک‌ها که چـکـیده به پای آمدنت            بـیـا کـه جـان مـن آقـا فــدای آمــدنـت

ببخش که با عملم «تَحبس الدعا» شده‌ام            نـمـی‌رسـد بـه اجـابـت دعـای آمـدنـت

این روزها که می‌گذرد، غـرق حسرتم            مــثــل قـنــوت‌هـای بــدون اجــابــتــم!

بسـته‌ست چـشم‌هـای مرا غـفـلت گـنـاه            تو حاضری! منم که گـرفـتار غـیـبـتم!